Σήμερα έγινε διακοπή του ρευματος στο σπίτι μας. Είμαι άνεργος εδώ και δύο χρόνια, χήρος και πατέρας δύο ανήλικων παιδιών. Ο λογαριασμός έχει ανέβει σε απίστευτα ύψη και ήταν αδύνατον να πληρωθεί από την πρώτη έκδοσή του. Επειδή δε υπάρχει καμία δυνατότητα να βρεθούν αυτή τη στιγμή τα χρήματα και βρίσκομαι με τα παιδιά μου φιλοξενούμενος σε συγγενικό σπίτι, θα ήθελα να με ενημερώσετε για το τι θα μπορουσα να κάνω, μέχρι να βρω έναν τρόπο να πληρώσω σιγά σιγά αυτά τα χρήματα. Σας ενημερώνω ότι είμαι άνεργος από την άνοιξη του 2009 μετά από 22 χρόνια παραγωγικής εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Το μόνο εισόδημά μας είναι μιά σύνταξη χηρείας των 400 Ευρω, που παίρνουν τα ανήλικα τέκνα μου.
Η διατροφή τους, τα φροντιστήριά τους, τα βασικά της διατροφής τους και άλλα έξοδά τους δεν αφήνουν περιθώρια να μείνουν χρήματα για την αποπληρωμή των λογαριασμών, τουλάχιστον τώρα.
Την προηγούμενη Παρασκευή κόπηκε και το τηλέφωνο με το ιντερνετ, που ήταν και η μοναδική διέξοδος για κάποια επιπλέον 50 ευρώ που έπαιρνα απο κάποιες μεταφράσεις από εκεί.
Επίσης με το διαδίκτυο μπορούσαν να διαβάσουν αφού στο σχολειο τους δεν τους δόθηκαν ολα τα βιβλία και τώρα είναι σε περίοδο εξετάσεων. Αυτό ίσως είναι το λιγότερο, αφού το ρέυμα είναι απαραίτητο για να διαβάσουν για τις εξετάσεις τους και για να μην σαπίσουν τα ελάχιστα τρόφιμα που έχουμε και που τα περισσότερα είναι με δανεικά αγορασμένα.
Αναμένω την συμβουλή σας και στηρίζω πάντα την πρωτοβουλία σας, σαν Κίνημα δεν πληρώνω. Είμαι σε απόγνωση και προσπαθώ να κάνω το καλύτερο για αυτά τα παιδιά.
Εδώ και δύο χρόνια δεν έχω πάει για καφε, για ποτό, για φαγητο έξω με φίλους.
Δεν ξοδεύω χρήματα για τον εαυτό μου, δεν κάνω τίποτα που να στερεί από αυτά τα παιδιά τα βασικά τους. Έφτυσα αιμα να τα μεγαλώσω μόνος μου από την ημέρα που έχασαν την μητέρα τους πριν 12 χρόνια και ήταν 2,5 χρονών ο γιός μου και μόλις 6 μηνών η κόρη μου. Είμαι υπερήφανος για όσα κατάφερα και τώρα ντρεπομαι να τα κοιτάξω στα μάτια, επειδή είμαι ανίκανος να τους δώσω τα βασικά.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων που τουλάχιστον με ακούσατε, γιατί έπρεπε κάπου να τα πω.
Συγχαρτήρια για την ευαισθησία και το έργο σας.
Θ.Τ.
