Αστειευόμαστε!
Ούτε έκπληκτοι είμαστε, ούτε το παρακολουθούμε, ούτε θεωρούμε το Σύριζα αριστερά, αλλά ούτε και θεωρούμε πως υπάρχει κάποιος σάλος.
Δε θα μπορούσαμε να είμαστε έκπληκτοι, αφενός γιατί έχουμε μνήμη και αφετέρου γιατί έχουμε το google και έτσι δεν έχουμε ξεχάσει πως ο δρόμος προς την εξουσία κάθε κυβερνώντος κόμματος στην Ελλάδα, έχει στρωθεί με ρουσφέτια, άλλοτε κραυγαλέα και άλλοτε αδιάφορα. Θα ξεχάσουμε την κυβέρνηση Σαμαρά με το Μουσείο της Ακρόπολης, και το «Γραφείο Ειδικών Πολιτικών» που είχε δημιουργήσει για να είναι πιο...
αποτελεσματικός στο έργο του?
Θα ξεχάσουμε πως το Κτηματολόγιο Α.Ε. έχει στην ουσία μετονομαστεί σε «Άδωνις Γεωργιάδης Α.Ε.» όπου έχει καταφέρει να διοριστεί ένα μεγάλο μέρος της οικογένειας της συμπαθέστατης κατά τα άλλα Ευγενίας Μανωλίδου;
Θα ξεχάσουμε τη χρυσή αβγοί, που έχει διορίσει σε βουλή και ευρωβουλή όποιον τους έχει πει έστω ένα «ουγκ» σε όλη τους τη ζωή ή μήπως το Λεβέντη, το σόι του οποίου κοσμούσε τα ψηφοδέλτιά του; Είμαστε η χώρα που ακόμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κάνει ρουσφέτια, που κατά τα άλλα κανένας δεν ξέρει για ποιο λόγο υπάρχει. Είμαστε η χώρα, που επί Σημίτη, τα ρουσφέτια γινόντουσαν με σχεδόν βιομηχανικό τρόπο, όταν σε εκείνες τις χρυσές εποχές μπορούσες να διορίσεις 13500 φίλους του κόμματος στο άψε σβήσε. Που να πάρει ο διάολος ακόμα και για να πιάσουμε το σταυρό στα Θεοφάνεια έχουμε βάλει βύσμα!
Θα ήμασταν λοιπόν έκπληκτοι με τα ρουσφέτια του ΣΥΡΙΖΑ, που σαν αναζωογονημένο ΠΑΣΟΚ έρχεται να βάλει και αυτός το δικό του λιθαράκι σε αυτή την ιστορία?
Ή μήπως έπρεπε να πέσουμε από τα σύννεφα όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης, δήλωνε «Η οικογένειά μου έχει κάνει ρουσφέτια , εγώ όχι«. Γιατί λοιπόν να εκπλαγούμε με τα κατορθώματα του ράπερ Σχινά; Αντιθέτως πιστεύουμε πως άργησε κιόλας να κάνει το κομμάτι του. Η έκπληξη σε μας ήρθε, όταν είδαμε την αντίδραση ενός μεγάλου κομματιού της Αριστεράς, απέναντι στη χυδαία επίκληση του Σχινά προς τα κόκκαλα των αγωνιστών προγόνων του, λες και αυτά είναι μόρια σε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ.
Μάθαμε λοιπόν για τον ΕΑΜίτη προπάππου του Σχινά, για τον ΔΣΕίτη παππού του, για τον δολοφονημένο θείο του και για τα αντάρτικα νανουρίσματα με τα οποία μεγάλωσε. Και αντί να αναρωτηθούμε, «εσύ ρε μάστορα, πώς στο κέρατο κατέληξες στο ΣΥΡΙΖΑ;», καθόμαστε και αναρωτιόμαστε ή εξαγριωνόμαστε που ένας τελευταίος, προσπάθησε να τραβήξει στο δικό του βούρκο, την ιστορία των αγώνων σε αυτό τον τόπο. Λες και οι χρυσές σελίδες του ΕΛΑΣ μπορούν να σκουριάσουν από έναν ράπερ του μνημονίου ή η ιστορία του ΔΣΕ μπορεί να αμαυρωθεί, από ένα παιδάκι του τίτσου.
Λες και μπορούν να ξεχαστούν, 30 χρόνια βασανιστηρίων, διωγμών, εξοριών και θυσίας, επειδή ένας τύπος που δηλώνει «αριστερός», διόρισε όποιον ήξερε, στα πρότυπα του ΠΑΣΟΚ. Αν κάποιος πρέπει να ντρέπεται ή να ανησυχεί, είναι όποιος λογίζει αριστεροσύνη σε ένα κόμμα που ήρθε απλά για να διαχειρστεί και να συνεχίσει την εξαθλίωση, τα ξεσπιτώματα και την πείνα. Είναι αριστερός ο ΣΥΡΙΖΑ;
Αν όχι, τι μας νοιάζει τότε ο Σχινάς;
Ξεχάσαμε τον Πέτρο Κόκκαλη, εξαιτίας του Σωκράτη;
Αυτό που κρατάμε εμείς από αυτή την ιστορία, δεν είναι η ατελείωτη ρουσφετολογία. Αυτό που κρατάμε είναι ένα σύμπτωμα του πολιτικού συστήματος, το οποίο αποκαλύπτεται περίτρανα σε αυτές τις περιπτώσεις, και είναι η παντελής απουσία πολιτικού λόγου από τα διάφορα κόμματα. Οποιαδήποτε συζήτηση παρακολουθήσουμε σε κάποιο από τα τηλεοπτικά παράθυρα, θα κυριαρχείται όχι από αντιπαράθεση επιχειρημάτων, αλλά στην ουσία από απανωτά «καθρεφτάκια» βουλευτών, που θα κάνουν ένα διαγωνισμό «ηθικής» και καθαρότητας, γύρω από το ποιος έχει διορίσει τους λιγότερους και τους πιο άξιους.
Έχουν άλλωστε λόγο να αντιπαρατεθούν τα διάφορα κόμματα;
Έχει κάτι να χωρίσει η ΝΔ από το ΣΥΡΙΖΑ, όσον αφορά το μνημόνιο, το ασφαλιστικό ή τις ιδιωτικοποιήσεις?
Έχει κάποια ένσταση ο Λεβέντης που όλη του η προσφορά στον πολιτικό διάλογο εξαντλείται στην ανακάλυψη της λέξης «οικουμενική»; Μήπως το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ, διαφωνούν με την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, η οποία περνάει μέσα απ’ το μνημόνιο; Ακόμα και η αυτοαποκαλούμενη «αντισυστημική» συμμορία δολοφόνων, διαπραγμάτευση με τους δανειστές ζητάει.
Στην ουσία βλέπουμε 30 κόμματα και μία πολιτική.
Κόμματα που μη έχοντας κάτι άλλο να παραθέσουν, αναγάγουν την ηθικότητα σε πολιτικό επιχείρημα. Αλλά το «πολιτικό θερμόμετρο» που ανεβαίνει, κατεβαίνει εξίσου γρήγορα, όταν η εκάστοτε σκανδαλολογία ξεχαστεί, και μηδενίζει εντελώς όταν η κυρίαρχη πολιτική που υπηρετούν, τίθεται εν αμφιβόλω και όλοι μαζί τρέχουν να ψηφίσουν ένα τρίτο μνημόνιο.
Και όσο ο τηλεθεατής ταΐζεται με ρουσφέτια ο ψηφοφόρος διαλέγει τον πιο «ηθικό» και η δημοσιογραφική έρευνα μετατρέπεται σε απλή ανάγνωση ΦΕΚ, ο πολίτης πεθαίνει από το κρύο, ψάχνει με αγωνία τα φάρμακά του για τον καρκίνο και ψάχνει στα σκουπίδια το φαγητό της ημέρας. Διχάζεται ανάμεσα σε βολεμένους και αβόλευτους, λες και το δικαίωμα στην εργασία δεν είναι αναφαίρετο για κάθε άνθρωπο.
Εκπαιδεύεται να σκέφτεται πως ο μόνος τρόπος να βρει μια δουλειά, είναι να τη χάσει κάποιος άλλος. Και έτσι τις μέρες που η χώρα θα πρεπε να σείεται από τις κινητοποιήσεις ενάντια στο ασφαλιστικό, εμείς αναρωτιόμαστε αν το γεγονός πως ο Σχινάς συνεχίζει να γράφει στην Αυγή, σημαίνει πως και ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνεί μαζί του.
Η Αυγή και ο ΣΥΡΙΖΑ στο είπε. Σε θεωρεί «παπάρα».
Εσύ τι θα κάνεις γι’ αυτό;
ΠΗΓΗ
