Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016

Πότε είπαμε γυρίζεις;

Posted by ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ Τετάρτη, Αυγούστου 24, 2016

Το ότι μετά από επτά χρόνια κρίσης, κάπιταλ κοντρόλς, ένφια, ανεργίες, χρεοκοπίες, Αλέξηδες και απανωτές ξανάστροφες, αδειάζει η Αθήνα τον Δεκαπενταύγουστο και πάμε όλοι διακοπές, το λες και ....θαύμα της Μεγαλόχαρης. Δηλαδής και πυρηνική καταστροφή να γίνει χτύπα ξύλο, εσένα πια δεν σε φοβάμαι -θα επιβιώσεις και θα ξεμείνεις στο σεληνιακό τοπίο να κάμεις παρέα στις κατσαρίδες μη-χειρότερα.


Τώρα βεβαίως θα πεις ότι το παραλέω, διότι πολλοί κατέφυγαν εφέτος σε εξοχικά, πιο κοντινούς προορισμούς και τελοσπάντων έφυγαν λιγότερες ημέρες σε σχέση με τις παλιές καλές εποχές που το πήγαιναν σερί Ιούλη-Αύγουστο. Πάντως ακόμη κι έτσι, η Αθήνα και φέτος ερήμωσε. Στο βεβαιώνω εγώ, που με άφησες πίσω με τα κλειδιά σου για να ποτίζω τις γλάστρες και να σου μαζεύω τους λογαριασμούς. Τόχεις παράπονο πως δεν μαύρισες αρκετά; Περίμενε να σου δώκω τον πάκο με τα όσα έχεις να πληρώσεις τους επόμενους μήνες, να δεις για πότε θα μαυρίσεις.


Εδώ ησυχία. Όπως μας άφησες, θα μας βρεις. Όλα στη θέση τους είναι -τα περιστέρια, τα κτήρια, τα γκράφιτι, τα σκουπίδια. Αλλά τάχουμε πει τόσες φορές και τίποτις δεν αλλάζει. Ανατρέχω στις περσινές αντίστοιχες αναρτήσεις μου (εδώ, εδώ και εδώ!) και συνειδητοποιώ ότι ναι, ισχύουν στο ακέραιο και φέτος. Ακόμα ένας χρόνος στην πλάτη μας και όλα συνεχίζουν να ακολουθούν την ίδια πορεία φθοράς -μη σου πω ότι επιδεινώνεται και πιο γρήγορα πια το ντεκαντάνς.


Αύγουστος του δυοχιλιάδεςδεκάξι και περιπατώ στην Αθήνα. Μία πόλη που συνεχίζει να σηκώνει το πιο βαρύ φορτίο της κρίσης. Και μην ακούσω κανέναν να πει ότι η Αθήνα τον Αύγουστο είναι κούκλα, διότι πολύ θα εκνευριστώ. Για να το ξηγηθούμε μια και καλή: η Αθήνα δεν είναι κανέναν μήνα του χρόνου, όμορφη. Πιο ήσυχη, σίγουρα. Λιγότερο μποτιλιαρισμένη, βεβαίως. Αλλά όμορφη, σε καμία των περιπτώσεων.


Η εγκατάλειψη μιας πόλης δεν την ομορφαίνει. Τουναντίον, μπορεί και ν'αφήνει περισσότερο έκθετες τις ασχήμιες και τα προβλήματά της. Τα κλειστά καταστήματα, τις παρηκμασμένες στοές, τους άστεγους που κοιμούνται στα χαρτόκουτα, τους ναρκομανείς που βολοδέρνουν στο Μουσείο και στο Πεδίον του Άρεως, τις πολλαπλές εστίες ανομίας που έχουν καταλάβει τα στενά κάτω από την Ομόνοια. Ναι, ο κατάλογος με τα θεματάκια που δεν λύνει η κυβέρνηση και η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ατελείωτος και τα ξεύρεις, επομένως δεν έχει νόημα να σου τα ξαναπώ.


Αλλά μέρες που είναι, είπαμε να μαυρίσουμε την πλατούλα μας, όχι τις καρδιές μας. Θες να ξεσκάσεις και να ξεχάσεις. Τόχεις ανάγκη, δεν είναι έτσι; Απολύτως ανθρώπινο και κατανοητό. Από ένα σημείο και μετά, οφείλει κανείς να προστατεύσει και τον εαυτό του. Να πάρει τις αποστάσεις του από το γκρίζο βρε αδελφέ και να βουτήξει -έστω και λίγο- στο γαλάζιο.


Έτσι πρέπει. Να πάρεις βαθιές ανάσες και να φορτίσεις τις μπαταρίες. Να συλλέξεις εντυπώσεις και να καρφιτσώσεις όσες περισσότερες ομορφιές μπορείς. Ουχί στον τοίχο του προφίλ σου στο φέιζμπουκ, αλλά στη σκέψη και τη μνήμη σου. Να μπορείς να φέρνεις στη θύμησή σου καταγέλαστες στιγμές, όταν κλείνεις τα μάτια στο τρόλεϊ πηγαίνοντας στη δουλειά, όταν περιμένεις στις ουρές για να πληρώσεις τις εφορίες, όταν ξαπλώνεις το βράδυ και σέχουν περάσει όλες οι κούρασες και οι υποχρεώσεις μίας σκληρής καθημερινότητας.


Ίσως εντέλει και να πρέπει να μετράμε τις ζωές μας με τους Αύγουστους. Ίσως και νάναι αυτή εδώ η ανάπαυλα, το σύνορο ανάμεσα στο χθες μας και στο αύριο. Ίσως και νάναι μία ευκαιρία για επανεκκίνηση. Για να γυρίσουμε αλλιώτικοι. Πιο έτοιμοι και πιο λειτουργικοί. Μ'έχεις πετύχει στις πολύ καλές μου και θα σε κεράσω αισιοδοξία.


Τώρα που θάρθεις λοιπόν, σε θέλω βασταζερό. Ν'αντέξεις τα όσα σούρχονται. Και υπομονετικό. Μην μου αρχίσεις τα λαξατονίλ από το Σεπτέμβρη -και κενά στα σχολεία θάχουμε και φούμαρα θα σου σερβίρει ο Αλέξης στη ΔΕΘ και τα δημοσιονομικά θα αποδειχθούν εκτροχιασμένα και νέοι φόροι θα απαιτηθούν και η ανεργία θα ξανατσιμπήσει μια-δυο μονάδες και η γριά που κάθεται στο αποπάνω διαμέρισμα θα βάζει κάθε Κυριακή πρωί τον Αυτιά στη διαπασών νακούει για τις συντάξεις -που τόσο πούχουν πέσει πια, είναι ν'απορείς που δεν ζει μαζί σου στον από κάτω όροφο.



Σε θέλω όμως και πιο συνετό. Αυτό το θαλασσινό αεράκι που σε φύσηξε, αυτή η θερμή ηλιαχτίδα που σε φώτισε, αυτό το δροσερό κυματάκι που σε χάιδεψε, ελπίζω να έκαμαν σωστά τη δουλειά τους. Και να μας γυρίσεις πιο αποφασισμένος και πιο οξυδερκής. Ν'αγωνιστείς για πιο θετικές ανατροπές. Μακριά από τις ευκολίες και τις χρεοκοπημένες λύσεις. Μακριά από τους λαϊκισμούς και τις συνήθεις μας φαυλότητες. Να ξεπεράσουμε εγώ κι εσύ τα κουσούρια μας, δεν γίνεται. Να τα δουλέψουμε όμως παραπάνω και να βελτιωθούμε, θαρρώ μπορούμε.



Δίπλωσε λοιπόν σιγά σιγά την πετσέτα θαλάσσης σου (με τη ρέγουλά σου και στο χρόνο σου, δεν υπάρχει βιάση!), ξαναμάζεψε τις σκέψεις σου σε μία σειρά, ισορρόπησε τα θέλω σου με τα πρέπει σου και πάμε ν'ανηφορίσουμε. Χέρι-χέρι κι αγκαζέ αν χρειαστεί. Είναι το μόνο που μπορεί να κάμει την ανάβασή μας κάπως λιγότερο κοπιαστική.
 


  • Blogroll

  • Blog Archive