Με ένα κείμενο στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook ο οσκαρικός σκηνοθέτης Όλιβερ Στόουν, αποχαιρετά τον Φιντέλ Κάστρο.
Γράφει για τον Κάστρο που αυτός γνώρισε μέσα από τα ντοκιμαντέρ που
γύρισε, αλλά δεν περιορίζεται σε έναν επικήδειο για τον Κουβανό
επαναστάτη.
Ασκεί κριτική στη στάση των ΗΠΑ απέναντι στην Κούβα αλλά ...
και στη σημερινή πολιτική κατάσταση της χώρας.
Σκέψεις για την Κυριακή
Ο Φιντέλ Κάστρο πέθανε την Παρασκευή σε ηλικία 90 ετών. Ήταν γι 'αυτούς που πιστεύουν στην ανεξαρτησία μια μεγάλη απώλεια. Για όσους γιόρτασαν το θάνατό του, ήταν μια νίκη της εκδίκησης.
Έκανα τρία ντοκιμαντέρ με τον Κάστρο, το καθένα με διαφορετικό κλειδί. Στο «Κομαντάντε», ήταν ανοιχτός, σε μία προσπάθεια πέντε ημερών, δείξαμε τον αυθορμητισμό του και την ζεστή του προσωπικότητα, η οποία μετά από μία επιτυχημένη προβολή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance, δεν προβλήθηκε από το ΗΒΟ στο πλαίσιo των πιέσεων των ακροδεξιών της χώρας προς την Κούβα.
Η δεύτερη «Αναζητώντας τον Φιντέλ» ήταν μία σκληρή αντιπαράθεση απόψεων όλων των πλευρών και η τρίτη ήταν ένα πιο «ώριμο» ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε το 2010, και το οποίο ανατρέχει στο παρελθόν του και το μέλλον, το οποίο δεν κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ.
Είναι σχεδόν αδύνατο για έναν Αμερικανό ο οποίος σπάνια ταξίδεψε έξω από την πατρίδα του να κατανοήσει την οικονομική, στρατιωτική και συγκεκαλυμμένη εξουσία πολέμου των ΗΠΑ, που έχει ως στόχο να υπονομεύσει τις περισσότερες κοινωνικές επαναστάσεις, όπως εκείνη της Κούβας που ήταν απολύτως αναγκαία το 1959.
Το να είναι 90 μίλια μακριά από τις ακτές μας και να υφίσταται την πίεση, την ανομία και τα άλλα, που αισθάνθηκε η Κούβα από τον αποκλεισμό των ΗΠΑ. Το εμπάργκο, οι απόπειρες δολοφονίας, οι τρομοκρατικές επιθέσεις και η ολοκληρωτική στρατιωτική εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων μπορεί να είναι η βάση για να κατανοήσουμε πώς ο κουβανικός λαός έπρεπε να κάνει μία επιλογή. Να διατηρήσει την ανεξαρτησία του χωρίς να απαρνηθεί τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Έγιναν σύμμαχοι με την Σοβιετική Ένωση επειδή έπρεπε να επιβιώσουν. Σίγουρα όμως η διοίκηση Αϊζενχάουερ - Νίξον την έκανε αυτό που είναι. Και χωρίς έναν ισχυρό, συνεκτικό κεντρικό έλεγχο, η κουβανική επανάσταση θα είχε σίγουρα χαθεί από όλες αυτές τις επιθέσεις όπως και άλλα παρόμοια πειράματα κοινωνικής μεταρρύθμισης στον κόσμο, (που χάθηκαν) τις περισσότερες φορές με την βοήθεια των κυβερνήσεων των ΗΠΑ.
Ο Φιντέλ στάθηκε πάντα σθεναρά ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία καθώς και του ρατσισμού και της επικράτησης του καπιταλισμού που παρεμβαίνει στην αυτοδιάθεση των εθνών.
Ο κ. Τραμπ, δυστυχώς, που ασκόπως τον προσέβαλε μετά θάνατον, έστειλε ένα μήνυμα στον κόσμο, ο οποίος είναι τόσο θυμωμένος τώρα. Η Κλίντον και οι Δημοκρατικοί, μαζί με την νεοφιλελεύθερη τάξη μάς υποσχέθηκαν μόνο περισσότερη ένταση και ιδεολογική σύγκρουση με την Κίνα, τη Ρωσία και τον Ιράν. Διατηρώ μία μικρή ελπίδα ότι ύστερα από μία σειρά σκληρών συναντήσεων της Δικαιοσύνης, της CIA και δυστυχώς σύντομα του υπουργού Εξωτερικών, ο Τραμπ μπορεί να είναι περισσότερο πραγματιστής παρά ιδεολόγος και να επιδιώξει συμφωνία με την Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν σε όλα τα μέτωπα - πυρηνικά, οικονομικά και το σημαντικότερο στον κυβερνοχώρο.
Αλλά πρέπει να αναρωτηθούμε για την αναπόφευκτη στιγμή που θα γίνει η επόμενη τρομοκρατική επίθεση και θα ξεκινήσει και πάλι η υστερία και η επιθυμία για εκδίκηση.
Πώς αυτοί οι «Giulianis», τα συνέδρια και τα αντιδραστικά μέλη τού περιβάλλοντός του θα ανταποκριθούν στον προβλέψιμο θυμό και στην καταστολή των υπόλοιπων θέσεων μας; Όπως είπε ο Σνόουντεν όλα τα πλήκτρα βρίσκονται στη θέση τους, αρχίζουν και τελειώνουν με την κατάσταση της παγκόσμιας επιτήρησης, η οποία μας έχει καταστήσει όλους όμηρους και ύποπτους - πέρα από το «1984».
Προσπαθήστε να βρείτε την ειρήνη μέσα σας αυτήν την εορταστική περίοδο - μέσα στην εκκλησία σας, στην ψυχή σας, στην οικογένειά σας - και στους συνανθρώπους σας. Όσους θυμάστε και είναι ακόμα εδώ έχουν γλιτώσει - αλλά δεν μπορούμε ποτέ να πούμε πολλά για εκείνους που έχουν αντιμετωπίσει τις καταστροφές και δεν έχουν επιβιώσει.
Προστατεύομαι, ίσως λανθασμένα, σύμφωνα με τα λόγια του Πέρση ποιητή Ρουμί.
«Όλος ο κόσμος ζει μέσα σε μία προστασία, τα ψάρια μέσα στα κύματα, τα πουλιά στον ουρανό, όλα εξακολουθούν να υφίστανται, να υπάρχουν, με την θεϊκή παρέμβαση. Τίποτα δεν μένει μόνο του ούτε για μία στιγμή. Όλα δίνονται και έρχονται από Εκεί, δεν έχει σημασία ποιος νομίζεται ότι θα ανοίξει το χέρι προς εσάς, είναι Αυτός που δίνει».
Από το ΑΠΕ - ΜΠΕ
Γράφει για τον Κάστρο που αυτός γνώρισε μέσα από τα ντοκιμαντέρ που
γύρισε, αλλά δεν περιορίζεται σε έναν επικήδειο για τον Κουβανό
επαναστάτη.Ασκεί κριτική στη στάση των ΗΠΑ απέναντι στην Κούβα αλλά ...
και στη σημερινή πολιτική κατάσταση της χώρας.
Σκέψεις για την Κυριακή
Ο Φιντέλ Κάστρο πέθανε την Παρασκευή σε ηλικία 90 ετών. Ήταν γι 'αυτούς που πιστεύουν στην ανεξαρτησία μια μεγάλη απώλεια. Για όσους γιόρτασαν το θάνατό του, ήταν μια νίκη της εκδίκησης.
Έκανα τρία ντοκιμαντέρ με τον Κάστρο, το καθένα με διαφορετικό κλειδί. Στο «Κομαντάντε», ήταν ανοιχτός, σε μία προσπάθεια πέντε ημερών, δείξαμε τον αυθορμητισμό του και την ζεστή του προσωπικότητα, η οποία μετά από μία επιτυχημένη προβολή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance, δεν προβλήθηκε από το ΗΒΟ στο πλαίσιo των πιέσεων των ακροδεξιών της χώρας προς την Κούβα.
Η δεύτερη «Αναζητώντας τον Φιντέλ» ήταν μία σκληρή αντιπαράθεση απόψεων όλων των πλευρών και η τρίτη ήταν ένα πιο «ώριμο» ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε το 2010, και το οποίο ανατρέχει στο παρελθόν του και το μέλλον, το οποίο δεν κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ.
Είναι σχεδόν αδύνατο για έναν Αμερικανό ο οποίος σπάνια ταξίδεψε έξω από την πατρίδα του να κατανοήσει την οικονομική, στρατιωτική και συγκεκαλυμμένη εξουσία πολέμου των ΗΠΑ, που έχει ως στόχο να υπονομεύσει τις περισσότερες κοινωνικές επαναστάσεις, όπως εκείνη της Κούβας που ήταν απολύτως αναγκαία το 1959.
Το να είναι 90 μίλια μακριά από τις ακτές μας και να υφίσταται την πίεση, την ανομία και τα άλλα, που αισθάνθηκε η Κούβα από τον αποκλεισμό των ΗΠΑ. Το εμπάργκο, οι απόπειρες δολοφονίας, οι τρομοκρατικές επιθέσεις και η ολοκληρωτική στρατιωτική εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων μπορεί να είναι η βάση για να κατανοήσουμε πώς ο κουβανικός λαός έπρεπε να κάνει μία επιλογή. Να διατηρήσει την ανεξαρτησία του χωρίς να απαρνηθεί τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Έγιναν σύμμαχοι με την Σοβιετική Ένωση επειδή έπρεπε να επιβιώσουν. Σίγουρα όμως η διοίκηση Αϊζενχάουερ - Νίξον την έκανε αυτό που είναι. Και χωρίς έναν ισχυρό, συνεκτικό κεντρικό έλεγχο, η κουβανική επανάσταση θα είχε σίγουρα χαθεί από όλες αυτές τις επιθέσεις όπως και άλλα παρόμοια πειράματα κοινωνικής μεταρρύθμισης στον κόσμο, (που χάθηκαν) τις περισσότερες φορές με την βοήθεια των κυβερνήσεων των ΗΠΑ.
Ο Φιντέλ στάθηκε πάντα σθεναρά ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία καθώς και του ρατσισμού και της επικράτησης του καπιταλισμού που παρεμβαίνει στην αυτοδιάθεση των εθνών.
Ο κ. Τραμπ, δυστυχώς, που ασκόπως τον προσέβαλε μετά θάνατον, έστειλε ένα μήνυμα στον κόσμο, ο οποίος είναι τόσο θυμωμένος τώρα. Η Κλίντον και οι Δημοκρατικοί, μαζί με την νεοφιλελεύθερη τάξη μάς υποσχέθηκαν μόνο περισσότερη ένταση και ιδεολογική σύγκρουση με την Κίνα, τη Ρωσία και τον Ιράν. Διατηρώ μία μικρή ελπίδα ότι ύστερα από μία σειρά σκληρών συναντήσεων της Δικαιοσύνης, της CIA και δυστυχώς σύντομα του υπουργού Εξωτερικών, ο Τραμπ μπορεί να είναι περισσότερο πραγματιστής παρά ιδεολόγος και να επιδιώξει συμφωνία με την Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν σε όλα τα μέτωπα - πυρηνικά, οικονομικά και το σημαντικότερο στον κυβερνοχώρο.
Αλλά πρέπει να αναρωτηθούμε για την αναπόφευκτη στιγμή που θα γίνει η επόμενη τρομοκρατική επίθεση και θα ξεκινήσει και πάλι η υστερία και η επιθυμία για εκδίκηση.
Πώς αυτοί οι «Giulianis», τα συνέδρια και τα αντιδραστικά μέλη τού περιβάλλοντός του θα ανταποκριθούν στον προβλέψιμο θυμό και στην καταστολή των υπόλοιπων θέσεων μας; Όπως είπε ο Σνόουντεν όλα τα πλήκτρα βρίσκονται στη θέση τους, αρχίζουν και τελειώνουν με την κατάσταση της παγκόσμιας επιτήρησης, η οποία μας έχει καταστήσει όλους όμηρους και ύποπτους - πέρα από το «1984».
Προσπαθήστε να βρείτε την ειρήνη μέσα σας αυτήν την εορταστική περίοδο - μέσα στην εκκλησία σας, στην ψυχή σας, στην οικογένειά σας - και στους συνανθρώπους σας. Όσους θυμάστε και είναι ακόμα εδώ έχουν γλιτώσει - αλλά δεν μπορούμε ποτέ να πούμε πολλά για εκείνους που έχουν αντιμετωπίσει τις καταστροφές και δεν έχουν επιβιώσει.
Προστατεύομαι, ίσως λανθασμένα, σύμφωνα με τα λόγια του Πέρση ποιητή Ρουμί.
«Όλος ο κόσμος ζει μέσα σε μία προστασία, τα ψάρια μέσα στα κύματα, τα πουλιά στον ουρανό, όλα εξακολουθούν να υφίστανται, να υπάρχουν, με την θεϊκή παρέμβαση. Τίποτα δεν μένει μόνο του ούτε για μία στιγμή. Όλα δίνονται και έρχονται από Εκεί, δεν έχει σημασία ποιος νομίζεται ότι θα ανοίξει το χέρι προς εσάς, είναι Αυτός που δίνει».
Από το ΑΠΕ - ΜΠΕ
