"Και έφτασε η Πέμπτη πρωί. Ξύπνημα νωρίς για να πάμε στο ΚΕΠ της γειτονιάς, οδός Αριστοτέλους, για να κάνω αίτηση για...
το περιβόητο Κ.Ε.Α (Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης). Ώρα 8.30πμ, αναμονή ελάχιστη. Αφού εξηγώ την περίπτωσή μου στην υπάλληλο, μου δίνει μια λίστα με τις διευθύνσεις, που είχα να επιλέξω, μια και τα χαρτιά που έπρεπε να υποβάλλω, δεν τα δέχονταν στο ΚΕΠ, αλλά έπρεπε να πάω στο Δήμο. ΟΚ, γραφειοκρατία είναι αυτή, σπανίως μπορούμε να την αποφύγουμε. Τι περίμενα κι εγώ; Ότι θα ξεμπέρδευα μπαμ μπαμ; Πάω στην πλησιέστερη διεύθυνση.
Πρώτη επιλογή: Κοντά στην πλατεία Αμερικής. Καβατζώνω έναν τριψήφιο αριθμό, μεγαλύτερο του 300. Ο υπάλληλος με συμβουλεύει να φύγω και να επιστρέψω κατά τις 5.30μμ, γιατί δε θα προλάβω ούτως ή άλλως και θα πρέπει να μου σφραγίσουν τον αριθμό για να τον έχω κρατημένο για την επόμενη Πέμπτη, που θα εξυπηρετούνται ξανά πολίτες με τον ίδιο λήγοντα στον ΑΦΜ. Φεύγω.
Δεύτερη επιλογή: Κοντά στην πλατεία Κολιάτσου. Αντί να περιμένω, δηλαδή, είπα να αξιοποιήσω την ώρα μου, μήπως είμαι πιο τυχερή σε κάποια άλλη διεύθυνση της λίστας. Φτάνω και βλέπω σε τοιχοκολλημένη ανακοίνωση στην είσοδο (φωτο), ότι δεν εξυπηρετούν πολίτες για το Κ.Ε.Α. Ξανακοιτάζω τη λίστα. Δεν κατάλαβα λάθος, η διεύθυνση υπήρχε στη λίστα, απλά δεν εξυπηρετούσε. Φεύγω.
Τρίτη επιλογή: Κέντρο, οδός Αγίου Κωνσταντίνου. Κόσμος να περιμένει και τα νούμερα να έχουν εξαντληθεί. Φεύγω και επιστρέφω στην πλατεία Αμερικής, όπου μαθαίνω ότι είμαστε στο νούμερο 18. Υπομονή. Ακούω τους γύρω μου να λένε διάφορα, ίσως με κάποια χιουμοριστική διάθεση. Νωρίς είναι, τα νεύρα δεν έχουν σπάσει ακόμη.
Η ώρα περνάει, τα νούμερα όχι. Πάω στο σπίτι κατά τις 2.30μμ για να φάω κάτι, και επιστρέφω χωρίς να βιάζομαι. Τα νούμερα έχουν φτάσει στο 22. Προχωρώντας με ρυθμούς χελώνας (κουτσής, που έρχεται από την Κίνα), φτάνουμε στο 30. Το σύστημα έχει πέσει, ακούγεται να λέει κάποιος. Ένας από τους υπαλλήλους λέει στους πολίτες, που εξακολουθούν να περιμένουν έξω από τα κάγκελα, ότι αυτό που θα σφραγίζονταν οι αριθμοί για να κρατηθούν για άλλη μέρα, δεν ισχύει, εκτός αν οι υπάλληλοι, που εξυπηρετούν, αλλάξουν γνώμη κατά τις 7μμ. Όποιος έρθει την επόμενη φορά, θα πρέπει να πάρει ξανά νούμερο. Φτου κι απ’την αρχή, άγρια χαράματα δηλαδή.
Κάποιοι, που είναι μπροστά στην καγκελόπορτα την σπρώχνουν νευριασμένοι, ανταλλάσουν κάποιες κουβέντες με τον υπάλληλο, του οποίου τα στοιχεία ζητάει ένας από τους πολίτες. «Αυτά θα σου δώσω», απαντάει ο υπάλληλος και απειλεί, ότι θα φωνάξει την αστυνομία. Ορατότητα δεν είχα, για να δω την κίνηση του υπαλλήλου, αλλά δε νομίζω, ότι τη χρειαζόμουν. Σε μια κουβέντα, που κάνουν κάποιοι από αυτούς, που περίμεναν, ακούω, ότι κάποιοι είχαν περάσει τη νύχτα τους έξω από την πόρτα, για να είναι σίγουροι, ότι θα πάρουν νούμερο και θα εξυπηρετηθούν. Ολονυχτία για 200 ευρώ το μήνα εν έτει 2017.
Συμπέρασμα; Δεν ξέρω. Απλά, ήθελα να το μοιραστώ…
ΥΓ: Τελικά, οι αριθμοί σφραγίστηκαν και καθορίστηκε νέα ημερομηνία. Και έπεται συνέχεια…"
